Desondanks is hij niet blij. Hij maakt zich zorgen om zijn ouders, zijn vrienden en mist vooral zijn werk. “Als je werkt voel je je nuttig, heb je een dagritme, verdien je geld en kan je jezelf redden. Ik ervaar nu pas hoe belangrijk dat is.”
Alex is een van de duizenden inwoners van Oekraïne die hun land moesten verlaten door de oorlog met Rusland. In het opvangcentrum valt hij direct op door zijn keurige verzorgde donkere uiterlijk en zijn vlekkeloze Engels. Afkomstig uit Kameroen studeerde hij in Oekraïne en vond daar een baan. “Oekraïne heeft goede en betaalbare universiteiten”, vertelt hij. “Daarom gaan heel veel mensen uit Afrika en India daar studeren. Na het uitbreken van de oorlog konden sommigen van hen terug naar hun eigen land, maar dat geldt niet voor mij. In Kameroen is het voor mij niet veilig.”
Zijn ouders wonen er nog wel. Ze zijn oud en kunnen niet meer werken. “Ik ondersteunde hen financieel. Daarover maak ik mij nog het meeste zorgen; sinds mijn vlucht heb ik hen geen geld meer kunnen sturen. Ik hoop daarom dat ik snel werk vind. Ik heb internationaal recht en economie gestudeerd, maar ik wil ook wel productiewerk doen. Het maakt me niet uit, als ik maar aan de slag kan.”
Gastvrij onthaald
Alex heeft niets dan lof voor de mensen in Dedemsvaart die alles doen om het de vluchtelingen naar de zin te maken. “Iedereen is heel erg aardig. We hebben nergens gebrek aan. Als je je depressief voelt, zijn er sociale werkers waarmee je een gesprek kan voeren. De buren van de opvang hebben me een fiets gegeven, zodat ik de omgeving een beetje kan bekijken.” Maar een kamer delen met vier onbekenden is niet altijd even gemakkelijk, vindt hij. “Iedereen heeft zijn eigen dag- en nachtritme, problemen en stress. Daar word je continu mee geconfronteerd. Je kan nooit even alleen zijn en dat is wel moeilijk”, vindt hij. “Toch klaag ik niet, want ik ben hier veilig en dat is het belangrijkste.”
‘Je bent een beetje een praatpaal’
Naast de opvang in Dedemsvaart is er ook een opvang in het voormalige ING-kantoor in Hardenberg. Hier is plek voor vijftig vluchtelingen. Op beide locaties werken vrijwilligers als aanspreekpunt voor de tijdelijke bewoners. Eén van hen is Anette Polhuys. Via het Rode Kruis was ze vanaf het eerste uur betrokken en is inmiddels één van de vaste gezichten in Hardenberg.
“Elke woensdag- en donderdagavond ben ik van vijf tot tien uur op de opvang”, vertelt ze. “Wat ik doe is ‘er zijn’ voor de mensen. Je bent een beetje een praatpaal. Sommige mensen vertellen hun levensverhaal, anderen hebben vragen over doktersbezoek. Soms zijn er ook onderling problemen over huishoudelijke zaken. Dat is geen wonder. Deze mensen wonen opeens samen met allemaal vreemden in één huis. Dat vergt veel van hun aanpassingsvermogen.” Anette is blij dat ze op deze manier iets kan doen. “Ik vind het fijn om hen een beetje een huiselijk gevoel te geven en te stimuleren om aan het werk te gaan.”
Samen sterk
Jan van de Giessen is zakelijk leider van de twee locaties en stuurt de vrijwilligers aan. “In de gemeente Hardenberg organiseren we de opvang met een groot aantal organisaties zoals de gemeente, De Stuw, InBeeld, Platform kerken Hardenberg, kerken Dedemsvaart, het Rode Kruis, Vluchtelingenwerk en een lijst van vrijwilligers”, vertelt hij. “Samen krijgen we heel veel voor elkaar. Maar ook vele inwoners doneren spullen en geld, en organisaties houden inzamelingsacties.” Jan ervaart de saamhorigheid als positief en merkt dat de vluchtelingen dat ook waarderen. “Desondanks hebben ze het moeilijk. Ze hebben heel veel meegemaakt en alles achter moeten laten. Het is wel een werkersvolk. Ze willen graag aan de slag. We zijn nu heel hard bezig om BSN, bankkaarten en arbeidscontracten te regelen. Zodat deze mensen, zo goed en zo kwaad als het gaat, weer een nieuw leven kunnen opbouwen.”
Blijf op de hoogte
De social mediakanalen van De Stuw (Facebook en Instagram) houden u op de hoogte van de ontwikkelingen binnen de opvanglocaties.
Geld doneren
U kunt doneren via NL 52 RABO 0312962053 op naam van De Stuw. Vermeld hierbij 'Opvang Oekraïense vluchtelingen'.
U leest dit verhaal ook op hardenberg.nl/oekraine